1: "Przecież tobie rok nie starczy, żeby ją zaliczyć"

            Grzegorz Kosok uśmiechnął się do mnie rozbrajająco wychodząc z windy na siódmym piętrze. Jednocześnie wiercił dziurę w moich nogach, który przyodziane były jedynie w kusą spódniczkę i kilkunasto centymetrowe szpilki.

-Sąsiadka! –krzyknął rozweselony.

-Sąsiad też. –burknęłam pod nosem zamykając za sobą drzwi do mieszkania.

            Perłowski spojrzał badawczo na kumpla, który przez dłuższą chwilę wpatrywał się w drzwi, za którymi zniknęła brązowooka. Dziewczyna nie wyglądała na zadowoloną ze spotkania, a ten cieszył się jak głupi do sera. Po chwili Kosok odwrócił się do Łukasza lustrując jego zdziwione spojrzenie.

-Co? –prawie krzyknął.

-Ładna!

-No przecież widziałem!

-No ja też, ja też. Ale nie dla ciebie.

            Uraził go. Dobrze wiedział, że Grzegorz należy do zgrai podrywacz, których tak naprawdę nie obchodzi to, co czują inni. Ważne było, aby on czuł się dobrze.

-Bo?

            Zmarszczył brwi. Dobry znak – pomyślał Perłowski.

-Za ładna. Nie dla takiego.

-Jakiego?!

-No. Nie pójdzie z tobą do łóżka. –zaśmiał się.

-Zakład?

-Przecież tobie rok nie starczy, żeby ją zaliczyć.

-A może byś sam spróbował co?

-A może mi żona wystarczy?  

-Pół roku i będzie w moim łóżku. Pół roku maks!

-O co?

-Jak wygram, to myjesz mi samochód przez rok, co dwa tygodnie. I jeszcze na każdej imprezie robisz mi za sponsorowanie drinków!

-A jak ty przegrasz?

-Wtedy…

-Dobra, wtedy ty mi myjesz samochód 

-Stoi.

                Perłowski zdawał sobie sprawę z tego, że jeżeli przegra, to całkowicie prawdopodobne jest jego bankructwo. Dlaczego? Kosina mógł wyglądać na spokojnego i taki był, ale tylko na boisku. Poza nim to chodząca bomba zegarowa z krótkim licznikiem. A ilość alkoholu pochłanianego przez ponad dwumetrowego siatkarza była raczej nie do przebicia.

                Grzegorzowi w głowie ułożył się już ambitny plan, a ponieważ brunetka nie wyglądała na łatwą wiedział, że musi trochę pomyśleć nad tym, jak dziewczyna ma znaleźć się w jego łóżku. Ewentualnie jak on ma znaleźć się w jej łóżku. No, chyba, że obrałby inną scenerię.

                Z uwagą przyglądał się rudowłosej Ani, która pakowała swoje rzeczy do kolejnej z walizek zalewając się  przy tym łzami. Grzegorz zastał ją w mieszkaniu, z podróżną torbą, rzucającą hasło: „Powinniśmy od siebie odpocząć, dopóki nie przemyślisz sobie pewnych spraw”. Problem polegał raczej na tym, że środkowy nie zamierzał nad niczym myśleć, zwłaszcza teraz, kiedy upatrzył sobie nową zdobyć, którą musiał rozkochać, bo tylko taka była droga między jej udami, gdzie z dziką ochotą by zanurkował. Dlatego właśnie jego, była już, dziewczyna musiała odejść. 

*
No nie bardzo jest tak, że ten rozdział miał tak wyglądać. Jedno jest pewne - niedługo będę miała napisane całe KOCHAJ, bo tak jakoś lekko mi się je pisało i skupię się na tym. PIOTREK też wtedy będzie wyglądał lepiej.